تنگ­‌تر در آغوشم بگیر، که سنگلاخ‌ها را به امید وعده‌های پرزرق و برق ابلیس نفس نفس زده­‌ام و با هیچ برگشته­‌ام باز پیش خودت. دست از پا درازتر. رفتنم را بگذار به پای نادانی‌ام نپرس هرچند نپرسیده می‌دانی. بگذار نگاهم خیره بماند به اقیانوس آرام بخششی که در گودی دو دست آبی‌ات رو به من گرفته‌ای. تمام نادانی مرا در این اقیانوس جا کنی باز هم جا کم نمی­‌آوری. نه که نادانی‌­ام کم باشد…نه… می خواهم بگویم حتی اگر همه­‌ی خطاهای دنیا هم مال من بود و من غرغرکنان می‌­آوردم‌شان کنارت، تو باز هم لبخند می­‌زدی مثل همین حالا؛ بعد دست‌هایت را می­‌گرفتی رو به رویم می­‌گفتی همه را بریز این‌جا. می‌ریختم و می‌دیدم نه دریای دستانت موج برمی­‌دارد و نه جا کم می­‌آورد.  این دست­‌ها که من می­‌بینم خیلی بی‌­حد و اندازه‌­تر از تصورات کوچک من است پس چرا نخواهم که همیشه­‌ی همیشه مرا ببخشی؟

نپرس تا کی این رفت و آمد بین نور و تاریکی را ادامه خواهم داد؛ تا کی با تنی سرتا پا درد و زخم به امید، مرهم لبخند تو به در خانه خواهم کوبید؛ نپرس که زمان حقیرتر از آن است که بر امان و صبر تو قید بگذارد. بیا چیزی نشانت بدهم که از ابلیس پنهانش کرده‌­ام. دست روی سینه ام بگذار. صاحبخانه ای و کلید نینداخته به احترام تو باز می‌شود این دل.

می بینی سایه سبز درخت امید را؟ دست زیرش ببری تمام تنت سبز می‌شود. در این دل سال هاست درختی ریشه دوانده که هربار از اعماق تاریکی مرا برمی‌گرداند به آغوش تو. دانه اش را تو کاشتی در دلم؟ به ابلیس نگفته ام ولی گمانم بو برده باشد. دیدم به امید خشکاندن این درخت چندبار چنگ انداخت به سینه‌ام از قهر تو گفت از پل‌های شکسته و از در بسته‌ات. درخت من پژمرد اما نخشکید. هروقت برایش از آبی دست‌های تو می‌گویم جان می‌گیرد، هر وقت  به در بسته‌ای که به چند کوبه به رویم باز می­‌کنی، فکر می­‌کنم، درخت امیدم خاک را سفت­‌تر چنگ می‌­زند و ریشه‌هایش را عمیق‌­تر در قلبم فرو می‌­کند شبیه مادری آبستن احساس می­‌کنم هر بار که این سایه­‌ی سبز جان می­‌گیرد و این ریشه ها می‌دوند، قلبم جا باز می‌­کند برای چیزهایی که تا پیش از آن جا نداشت.

به در خانه‌ات می­‌کشد مرا، امیدی که تو در دلم کاشتی و با سبزینه­‌ی نگاهت، با آبی دستت، با سپیدای آغوشت به آن تابیدی. به عزتت که مرا برانی نه از تملق تو دست خواهم کشید و نه از در کوفتن. تو بگو کجا بروم و از تو، به که، جز تو پناه ببرم؟ کجا بروم که تو تمام من و پناه منی.

وَ أَيُّ جَهْلٍ يَا رَبِّ لاَ يَسَعُهُ جُودُكَ أَوْ أَيُّ زَمَانٍ أَطْوَلُ مِنْ أَنَاتِكَ….

فَوَ عِزَّتِكَ يَا سَيِّدِي لَوْ نَهَرْتَنِي مَا بَرِحْتُ مِنْ بَابِكَ وَ لاَ كَفَفْتُ عَنْ تَمَلُّقِكَ

تو راست می‌گویی من فراموش کارم. من مرتب فراموش می‌کنم تمام آنچه را که از من و برای من گفته بودی. هرچه باشم، انسانم و یک پایم گیر در نسیان.

از تو تعجب می‌کنم که چطور یادت رفته. یادت رفته یا به رویم نمی‌آوری؟ آن روزها را که پایم از گلیمم درازتر می‌شد و می‌دیدم که می‌بینی و غم از سر رویت شره می‌کند.

سرخوشانه به وعده‌‌ای واهی و بی‌حد و اندازه کوچک، دست می‌انداختم دور گردن ابلیس و قدم تند می‌کردم در مسیر دوری از تو.

مگر تو چشم برمی‌داشتی از من؟

سایه سبز نگاهت همه جا با من بود؛ حتی آنجا که شانه ام از آتش پنجه‌های ابلیس گر می‌گرفت و تا انتهای دهلیزهای قلبم در تب تاریکی این رفاقت می‌سوخت.

تو بودی و دلتنگی‌ات بی‌تابم می‌کرد برای برگشتن. بی‌قرار تو که می‌شدم سریع زیر چانه ام را می‌گرفت سرم را می‌چرخاند سمت مردمک های آتشینش و باز زبانم را به چشیدن لذتی دیگر وعده می‌داد، دلم را از خشم تو می‌ترساند و بسته بودن راه آغوش تو را نشانم می‌داد. و بعد می‌گفت دوست داری برو… 

من ترس برم می‌داشت و تردید دو زانویم را به لرزه می‌انداخت اما… 

راستش زیر زبانم لذت لبخند تو مزه کرده بود. 

نماندم… 

با همان زانوهای سست و مردد به سمت تو راه افتادم درحالی که هنوز هرم وسوسه‌های ابلیس باد می‌انداخت به کله‌ام. 

برگشتم که دیدم خیره به راهی که من رفته بودم ایستاده‌ای. منی که پشت به تو با دشمن قسم خورده ام طرح دوستی ریخته بودم. منی که… 

بهت برم داشت؛ مگر چیزی از تو پیش من جا مانده که در پی اش آمده باشی؟ 

در جست‌وجوی ردی از قهر و خشم، چهره‌ات را بو کشیدم… نه… لبخندت حتی بوی طلبکار بودن نمی‌داد. آغوش که باز کردی من بی اراده در خودم فرو ریختم… 

تو به رسم که رفاقت میکنی که هم بی‌نیاز از منی و هم مشتاق من؟ که اینطور آغوش باز می‌کنی و مرهم میگذاری به زخم تاریک دلم. بی آنکه حتی سرزنش کنی این درد نشسته بر جان خسته‌ام را هشدار داده بودی و… 

تو راست میگویی من فراموش‌کارم. زخم دلم که خوب شود باز هوایی می‌شوم تو اما باز خداگونه رفاقت می‌کنی هم بی‌نیاز از من و هم مشتاق به من می‌مانی… 

 

الحمدُلله الّذی تَحبّبَ إلَیَّ وَ هُوَ غَنیٌّ عنّی

و الحمدُللهِ الّذی یَحلُمُ عَنّی حَتّی کَأنّی ل ا ذَنبَ لی… 

  

باران بی وقفه می بارید و قطراتش با ظریف ترین صدای ممکن به شیشه میخوردند.

بی هیچ نظمی بر شیشه ردی از خود به جا می گذاشتند و بعد جاذبه ی زمین سُرِشان می داد به سمت پایین. این وسط آسمان با رعد وبرق های پی در پی عکاس این طراحی نامنظم باران بود.

زمستان انگار با تمام سرمای تنش آمده بود وسط خانه ام روی موکت ها دراز کشیده بود. برق هم خیال آمدن نداشت ما را به امید نور ضعیف چراغ قوه، میان تاریکی خانه، رها کرده بود. 

سر گرداندَم… هنوز در به در دنبال اسباب بازی هایش می گشت؛ از این اتاق به آن اتاق، از این گوشه ی کم نور تا آن گوشه ی تاریک تر…

فقط همین موجود کوچک میتواند حتی در بدترین و بهترین شرایط باز هم درگیر خودش باشد و خودش…

خیلی طول نکشید که با کلافگی صدای استیصالش را به گوشم رساند لبخندی روی لبانم دوید.

همین چند روز پیش بود استادم روی صندلی جابه جا شد و در جواب نگرانی هایم با طمانینه گفت:

   «تو الان برای او یک ربّ کوچکی که به گمان خودش، رزقش را از تو می گیرد. هرجا گره افتد به کارش، به گره گشایی دست های تو امید می بندد و با گریه سراغ از تو می گیرد …

می روم سمتش تا غرق در تاریکی های اتاق، در پی گمشده اش بگردم؛

تمام فکرم اما کنار پنجره، درگیر ربِّ رزاقی ست که با طراحی چرخه ی منظم آب و هوا و خاک،

بی نظمیِ بی نظیرِ قطراتِ باران را می آفریند تا در یک زمان گره از کام چندین تشنگی باز کند.

 

آیات و روایات کنار هم چیده می شوند.مثل قطعات یک جورچین.

حسی مرا از ادامه ی چیدن این قطعات میترساند؛ مدام میگوید: صدای اذان است بلند شو نمازت را بخوان.

ولی دلم میل دارد مرا میان تجسم همان آیه ها جا کند؛

میان غوغای زیرورو شدن پرونده ها؛

آنجا که مِثقالَ ذَرَةٍ ها تفکیک می شوند،

و وجودها حقیقت اعمال خود را به عینه می بینند.

من کجای این غوغایم؟

در دادگاهی که همه حاضرند، همه اسناد و مدارک علیه من اند ، یک سمت ترازویم پر است

از “نمیخواستم انجام بدهم"هایی که انجام داده ام و طرف دیگرش …

انگار دارم انتظار میکشم که از کوله ام چیزی بیاوردند، در کفه ی دیگر آن بگذارند ، از وحشتم بکاهند….

ولی هرچه می آورند نیت من ، منیّت من ، منت من و… باطلش کرده است.

در پاسخ صدایی که رو به من و کوله بار پر اما خالی ام می پرسد: چرا؟ زبانم نمیچرخد.

دست های خالی ام کم کم زبان باز میکنند؛ علیه من شهادت میدهند.

پاهایم مطیع من نیستند؛ سرخود گام های نابه جای مرا مرور میکنند.

عقلم از حجتی میگوید که برمن تمام شده بود و بر “خلاف عقل بودن کارهایم” استدلال می آورد.

زبانم نمیچرخد ولی زمین و زمان به جای من حقیقت را داد میزند.

 نگاهم در پی قاضی محکمه را می کاود. قاضی دادگاه من، خود، شاهد اعمال من است.

من مانده ام و زبانی که گناه لالش کرده و این همه شاهد…

به هق هق می افتم. اشک هایم انگار به جای زبانم ضجه میزنند…

أدعوکَ یاسیدي بِلسانٍ قد أخرَسَهُ ذَنبُهُ نگاهم کن من ازقهرتوبه تو پناه میبرم هاربٌ مِنکَ إلیک …

به خودم می آیم. دانه های تسبیح هنوز بین انگشتانم میلغزندو با استغفاری شبیه ناله روی هم می افتند.

 اذان تمام شده است و سجاده ام پهن….

دلم مهیا شده که تا خودِ طلوع، این سجاده را خیس باران کند….    

در برابرت ایستاده بودم .

گفتی: هرچه از آن توست ، ملک من است. هرچه به تو می دهم ، من مالک آنم.

تو ملک من هستی… می پذیری؟؟

و من پذیرفتم.

گام هایم را با اشک بر دنیایی نهادم که مال تو بود.ولی تو به من امانتش دادی.

گفتی:برای تو باشد تا هروقت که من می گویم.

و من آهسته آهسته خو گرفتم با ذره ذره ی عالمی که ملک تو بود.

برایت لیست مینوشتم از خواستنی هایم و تو میگفتی: بخواه ، صدایم کن ، می دهم.

به وجد می آمدم و بیشتر میخواستم.

می دادی و من یادم می رفت هرچه می دهی مال توست. به این فراموش کردن ها اما ، تو لبخند میزدی؛

و لبخندت حرف ها داشت.

کارم به جایی رسید که خودم را مالک داشتنی هایم دانستم . دلت نیامد انگار به رویم بیاوری.

میخواستی یادم بیندازی شاید …

 گفتی : از داشتنی هایت به من قرض بده . چند برابر به تو پس میدهم .

پایم لرزید و دستم به شک افتاد.

 گفتی :کسی از معامله با من ضرر نکرده.مشتت را باز کن. خالی نمی ماند دستت ، اگر بدهی.

گفتی : معامله با من چیزی آن سوتر از اعداد و ارقام است ؛ چرتکه نینداز .

گفتی : از تو چیزی جز خودت نمیخواهم ؛ خودت را به خواسته های من بسپار تا از وجود تو

نایاب ترین گوهر هستی را بسازم.

آه از پایی که لرزید

                   و دستی که به شک افتاد ؛

آه از دلی که برای تو از خودش نگذشت .

آه از منی که یادش رفت هرچه دارد از تو دارد .

آه از زبانی که به اعتراف نچرخید

که تو مالکی و من مملوک… تنها تو لایق حمدی که به وقت دادن درنگ نمیکنی

                                          و از درنگ کردن مملوکت ساده می گذری.

قصه ی شرمندگی ام از همین نقطه شروع شد … از مشتی که در پاسخ خواسته ی تو  تعلل کرد…

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَسْأَلُهُ فَیُعْطِینِی وَ إِنْ کُنْتُ بَخِیلاً حِینَ یَسْتَقْرِضُنِی