در برابرت ایستاده بودم .

گفتی: هرچه از آن توست ، ملک من است. هرچه به تو می دهم ، من مالک آنم.

تو ملک من هستی… می پذیری؟؟

و من پذیرفتم.

گام هایم را با اشک بر دنیایی نهادم که مال تو بود.ولی تو به من امانتش دادی.

گفتی:برای تو باشد تا هروقت که من می گویم.

و من آهسته آهسته خو گرفتم با ذره ذره ی عالمی که ملک تو بود.

برایت لیست مینوشتم از خواستنی هایم و تو میگفتی: بخواه ، صدایم کن ، می دهم.

به وجد می آمدم و بیشتر میخواستم.

می دادی و من یادم می رفت هرچه می دهی مال توست. به این فراموش کردن ها اما ، تو لبخند میزدی؛

و لبخندت حرف ها داشت.

کارم به جایی رسید که خودم را مالک داشتنی هایم دانستم . دلت نیامد انگار به رویم بیاوری.

میخواستی یادم بیندازی شاید …

 گفتی : از داشتنی هایت به من قرض بده . چند برابر به تو پس میدهم .

پایم لرزید و دستم به شک افتاد.

 گفتی :کسی از معامله با من ضرر نکرده.مشتت را باز کن. خالی نمی ماند دستت ، اگر بدهی.

گفتی : معامله با من چیزی آن سوتر از اعداد و ارقام است ؛ چرتکه نینداز .

گفتی : از تو چیزی جز خودت نمیخواهم ؛ خودت را به خواسته های من بسپار تا از وجود تو

نایاب ترین گوهر هستی را بسازم.

آه از پایی که لرزید

                   و دستی که به شک افتاد ؛

آه از دلی که برای تو از خودش نگذشت .

آه از منی که یادش رفت هرچه دارد از تو دارد .

آه از زبانی که به اعتراف نچرخید

که تو مالکی و من مملوک… تنها تو لایق حمدی که به وقت دادن درنگ نمیکنی

                                          و از درنگ کردن مملوکت ساده می گذری.

قصه ی شرمندگی ام از همین نقطه شروع شد … از مشتی که در پاسخ خواسته ی تو  تعلل کرد…

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَسْأَلُهُ فَیُعْطِینِی وَ إِنْ کُنْتُ بَخِیلاً حِینَ یَسْتَقْرِضُنِی