باران بی وقفه می بارید و قطراتش با ظریف ترین صدای ممکن به شیشه میخوردند.

بی هیچ نظمی بر شیشه ردی از خود به جا می گذاشتند و بعد جاذبه ی زمین سُرِشان می داد به سمت پایین. این وسط آسمان با رعد وبرق های پی در پی عکاس این طراحی نامنظم باران بود.

زمستان انگار با تمام سرمای تنش آمده بود وسط خانه ام روی موکت ها دراز کشیده بود. برق هم خیال آمدن نداشت ما را به امید نور ضعیف چراغ قوه، میان تاریکی خانه، رها کرده بود. 

سر گرداندَم… هنوز در به در دنبال اسباب بازی هایش می گشت؛ از این اتاق به آن اتاق، از این گوشه ی کم نور تا آن گوشه ی تاریک تر…

فقط همین موجود کوچک میتواند حتی در بدترین و بهترین شرایط باز هم درگیر خودش باشد و خودش…

خیلی طول نکشید که با کلافگی صدای استیصالش را به گوشم رساند لبخندی روی لبانم دوید.

همین چند روز پیش بود استادم روی صندلی جابه جا شد و در جواب نگرانی هایم با طمانینه گفت:

   «تو الان برای او یک ربّ کوچکی که به گمان خودش، رزقش را از تو می گیرد. هرجا گره افتد به کارش، به گره گشایی دست های تو امید می بندد و با گریه سراغ از تو می گیرد …

می روم سمتش تا غرق در تاریکی های اتاق، در پی گمشده اش بگردم؛

تمام فکرم اما کنار پنجره، درگیر ربِّ رزاقی ست که با طراحی چرخه ی منظم آب و هوا و خاک،

بی نظمیِ بی نظیرِ قطراتِ باران را می آفریند تا در یک زمان گره از کام چندین تشنگی باز کند.

آهسته آهسته برگشتند

 سبک تر و حیران تر 

کربلا رفته ها را میگویم و  کوله بارشان را

یکی دل میان سینه اش را جاگذاشته بود

یکی کوله ی بر دوشش را 

و یکی کفش های پایش را 

تجربه کرده ها میگفتند چیزی اگر آنجا جا بگذاری و برگردی، دوباره طلبیده میشوی و… دوباره ساک می بندی و دوباره دل می کنی و دوباره تا عشق بی خیال کفش جا مانده پا برهنه می روی!

تو فقط میدانی بعد از شنیدن روایت این تجربه ها چه نقشه ای کشیده ام برای سال بعد …

اربعین سال بعد بازهم اگر ساک بستن قسمتم نشد تا لب مرز پاهایم را خواهم کشاند و بعد کفش هایم را به کسی خواهم سپرد تا با خودش ببرد به نجف و جا بگذارد و به انتظار خواهم نشست؛ خدارا چه دیدی شاید نوبت به پاهای برهنه ی من هم  رسید و توانستم تجربه ی تجربه کرده ها را تجربه کنم.

کاری هم ندارم به عقل که هیچ وقت رابطه ی خاص بعضی چیزها با منطقش جور درنمی آید؛

مثل همین رابطه ی کفش های جامانده با تضمین زیارت اربعین سال بعد!

راستش هیچ چیز به قدر عشق نمی تواند معادله های سفت و سخت عقل را به هم بریزد!

در راه عشق اول حیران عالم عقل است.

این را هم تجربه میگوید… :)  

مدتی ست که سرم را فرو کرده ام لای کتاب هایم و فقط درس میخوانم. هر ازگاهی سر بلند میکنم خانه داری و مهمانداری و همسر داری و بچه داری هم میکنم ولی به جز برنامه امتحاناتم به چیزی فکر نمیکنم.

دخترم هم مثل بقیه ی دختر بچه ها سرش را فرو کرده لای سبد اسباب بازی ها. هر از گاهی برای عروسکی مادری میکند و برای دیگری به خرید میرود ولی جز به بازی کردنش فکر نمیکند.

مردِ خانه ام مدتی ست سر خود را فرو کرده لای فیلم های تلویزیون ولی هر از گاهی سربلند میکند و حساب و کتاب از سر میگرد…

     اینها کمی از مشغله های  اعضای یک خانواده ی سه نفره است

همه درگیر مشغله هایی هستیم که یا ساخته و پرداخته ی خودمان است برای خودمان

 و یا دیگران برایمان مهیا کرده اند

همه مشغله داریم ولی مدتی ست مشغله غالب اعضای خانواده ی بزرگ دنیا ، جام جهانی  شده است ؛

جامی که دنیا سر میکشد تا مستانه مثل کبک سر خود را در برفی فرو کند که برایش مهیا کرده اند …

برف عجیبی ست؛  در این تابستان داغ، احساساتمان را به نقطه ی جوش میرساند و عقلمان را به نقطه ی انجماد…

عقل از کار می ایستد و احساسات  در جوی محدودی که برایش حفر کرده اند جریان پیدا میکند و جریان سازی میکند .

عملیات ها که با موفقیت انجام شد می آیند برف ها را جمع کنند. ناچارا دنیا سر از برف بیرون می آورد .

تا بیاید یخ پلک ها و عقل ها آب شود و مستی جامی که نوشیده بودیم ،بپرد ؛

رد پایشان را از ماجراهایی که بی اهمیت پنداشتیم پاک میکنند و سفیر صلح میشوند . پاک هم نکنند فرقی نمیکند کسی خبر کوتاه روزنامه ی تاریخ گذشته را به قصد یافتن متهم مرور نمیکند…

همه مشغله داریم ولی گاهی اهمیت مشغله ها کاذب است . این مطلب را وقتی میفهمیم که درگیر آن مشغله نباشیم.

 درگیر که باشیم متوجه نمیشویم گاهی بعضی مشغله ها لالایی اند تا مارا بخوابانند و آرمان هایمان را بمیرانند…

و  آدم بی آرمان عروسک متحرکی ست که حتی نمیتواند جهت تحرکش را اراده کند …

نمی گویم از این جام ننوش و سر در هیچ برفی فرو نکن

فقط میگویم به هرچه مشغولی، هر از گاهی سر بلند کن ؛ چون گاهی اهمیت مشغله ها کاذب است.

این روزها گوش تیز کنی لای سوت ها و شیپورهای جام جهانی ناله های یمن را میشنوی 

گوش تیز کن مبادا وجدانت را خواب ببرد…

مدادم پیدا شد!

بعد از یک هفته جست و جو از میان برگه های لای کیف خود را نشان داد و تسلیم شد ، تا دوباره دست به قلم شوم و از تو بنویسم .

شاید رفته بود مرخصی تا ازحجم فراوان حیرانی ام لای انتخاب واژه ها و پیچش سردرگمی هایم در قالب جمله هایی که ذهنم با کمک او روی کاغذ میریزد فرار کرده باشد.

درست که فکر میکنم اما میبینم  نه …

مدادم مرخصی نرفت ، مدادم قهر کرده بود والا چرا مدادی که میداند بی او میل نوشتنم نیست، مرخصی را ترجیح بدهد و مرا با انبوهی از حرف های ناگفتنی تنها بگذارد و…

سر در یقه ی خودم که فرو بردم، خودم را و درونم را که گشتم،

                                                  فهمیدم این چندروز در یاد کردن تو کوتاهی کرده ام.

آقا جان من بی تو بی ذوق ترین بانوی عالمم

که مدادش قهر  میکند و گم میشود ،

نوک مدادش ته میکشد ،

برگه های سفید دفترش قایم میشوند ،

و چشم هایش ندیدنِ سوژه های نوشتن را ترجیح میدهد.

کاش این یک هفته به جای مدادم دنبال تو میگشتم ؛ گشتنی که لایق وجود تو باشد.

من بی تو بی ذوق ترین بانوی عالمم که قلمش خواب میرود،

                                               وقتی مشغولیاتش از تو خالی میشود.

انگار مد شده بین هر دو جمله ای که رد و بدل می شود دوتا بد و بیراه هم به آخوند جماعت بگویند. کم و کاستی های زندگی شان را فقط از چشم آخوندها ببینند و حتی اگر شده بچه اش سر کوچه دعوا کند و لباسش پاره شود آخوند جماعت فحش بخورد که لباس چینی بود و بی کیفیت تقصیر حکومت آخوندهاست اصلا برای همین حکومت آخوندهاست که مردم اعصاب ندارند به جان هم افتاده اند.و ….
در آخر برسد به اینکه همین موجودات نانش را آجر کرده اند.
راحت بد و بیراه میگوید به همان آخوندی که در اوج تقدس بود و کسی چپ نگاهش میکرد لب میگزیدند که دیوانه است .
کاری ندارم که چند درصد دولت دست آخوندهاست و واقعا چقدر در اتفاقات اخیر مقصرند فقط میخواهم بگویم چه فرقی میکند جناب مسئول که آخوند باشی یا نباشی تو در تفکراتت ملزم به آخوند بودنی .
یعنی تو عمامه سرت نیست ولی در اعتقادات با همان عمامه به سر یکی هستی ؛همان خدارا میپرستی.
اصلا تو وقتی حتی ادعای اسلام میکنی باید جوری رفتار کنی که ادعای تو اقتضا میکند.
وقتی مردم این را از تو ندیدند به مقابله با کل دولت می ایستند و این مقابله منتهی میشود به مقابله با سیدعظیم الشانی که اهتمام تو به حرف هایش در شنیدن (آن هم شاید) خلاصه میشود.
درست مثل قرآن خواستیم احترام قداستش را گذاشته باشیم بلد نبودیم در گوشه ی طاقچه ی خانه فراموشش کردیم و این شد وضع مسلمانان. قرآن مهجور ماند ولی ما ضرر کردیم.
{البته کلام خدا با کلام آقا در یک مرتبه نیست ولی در مثل مناقشه نیست}
خلاصه ی حرفم اینکه کسانی مردم را به مقابله با اسلام می شورانندکه معاویه وار دم از اسلام میزنند اما خلاف اسلام عمل میکنند.
وقتی حرف و عملمان یکی نشد و انتظار مردم از مسلمانی ما مرتفع نشد ، به اعتراض می ایستند
و چه زیادند آنان که از این مقابله سود میبرند و قطعا آب به آسیاب این غائله خواهند ریخت.