مدادم پیدا شد!

بعد از یک هفته جست و جو از میان برگه های لای کیف خود را نشان داد و تسلیم شد ، تا دوباره دست به قلم شوم و از تو بنویسم .

شاید رفته بود مرخصی تا ازحجم فراوان حیرانی ام لای انتخاب واژه ها و پیچش سردرگمی هایم در قالب جمله هایی که ذهنم با کمک او روی کاغذ میریزد فرار کرده باشد.

درست که فکر میکنم اما میبینم  نه …

مدادم مرخصی نرفت ، مدادم قهر کرده بود والا چرا مدادی که میداند بی او میل نوشتنم نیست، مرخصی را ترجیح بدهد و مرا با انبوهی از حرف های ناگفتنی تنها بگذارد و…

سر در یقه ی خودم که فرو بردم، خودم را و درونم را که گشتم،

                                                  فهمیدم این چندروز در یاد کردن تو کوتاهی کرده ام.

آقا جان من بی تو بی ذوق ترین بانوی عالمم

که مدادش قهر  میکند و گم میشود ،

نوک مدادش ته میکشد ،

برگه های سفید دفترش قایم میشوند ،

و چشم هایش ندیدنِ سوژه های نوشتن را ترجیح میدهد.

کاش این یک هفته به جای مدادم دنبال تو میگشتم ؛ گشتنی که لایق وجود تو باشد.

من بی تو بی ذوق ترین بانوی عالمم که قلمش خواب میرود،

                                               وقتی مشغولیاتش از تو خالی میشود.