چشم هایم را می بندم . میان گرمای دم ظهر ، از دور تصویر مواج کاروانی نزدیک می شود . گرد خستگی بر چهره اهل کاروان نشسته اما نتوانسته از روشنای چهره هایشان بکاهد. کاروان که توقف می کند و خیمه ها که قد علم می کنند ، شوری در دلش به پا می شود. حیران حضرت… بیشتر »

مدادم پیدا شد! بعد از یک هفته جست و جو از میان برگه های لای کیف خود را نشان داد و تسلیم شد ، تا دوباره دست به قلم شوم و از تو بنویسم . شاید رفته بود مرخصی تا ازحجم فراوان حیرانی ام لای انتخاب واژه ها و پیچش سردرگمی هایم در قالب جمله هایی که ذهنم با کمک… بیشتر »

 جهان به نام تو آذین بست روزهایش را                  درست در طلوع فجر روز جمعه ای                    وقتی میان نماز وتر حالش دگرگون شد                                    ریحانه ی روم ، حضرت نرجس ، ملیکا   دنیا در آن دم درگیر نورانیت مولود سامرا… بیشتر »

زمین خود را از خستگی های یک زمستان عجیب میتکاند او تمام حاصل سه ماه زمستان را ، همان  برف های نشسته بر دامانش را  ، دو دستی به گرمای خورشید هدیه میکند. او دل به آدم برفی پوچ و تو خالی نمیبندد خود را میتکاند حتی اگر به قیمت نبودن آدم برفی ها تمام شود… بیشتر »

   بالای کوه با بهترین صدا بهترین آواز را هم بخوانی  باز به تو برمیگردد…  کوه ها آنقدر عاشق سکوت شده اند که  هر آوازی را نشنیده رد میکنند … راستش درست که فکر میکنم میبینم باید اینگونه عاشق شد …  باید آنچنان سرمست تو باشم  که ندیده و… بیشتر »