کشاورز بود؛

ولی در دو بعد می کاشت… .

می دانی یعنی چه؟

بگذار روشن تر بگویم.

به خانه که می رسید، نگاهم به دستانش بود؛

منتظر خوراکی نبودم

                          خودش هم می دانست.

فقط عاشق کتاب هایی بودم که نرسیده، پیش رویم می گرفت. گاه با عنوان هدیه و گاه بی هیچ عنوانی.

کتاب های قصه می خرید و به کتاب علمی تشویقم می کرد.

کتاب های قصه می خرید با تصویر هایی جذاب. و من ساعت ها درگیر کتاب میشدم.

خوب یادم هست، یک بار یکی  از کتاب ها را آنقدر خواندم و رنگ های تصاویرش را واکاوی کردم که خودم هم خسته شدم؛ ولی یک درصد هم اشتیاقم نسبت به خواندن مجددش کم نشد و باز هم خواندمش شاید 50 بار یا بیشتر نمیدانم… .

وقتی سن و سالم یاری نمی داد، خودش برایم میخواند. وقتی هم که الفبا را از بر شدم، یک دور خودم میخواندم و بعد اصرار میکردم دوباره خودش بخواند… .

حالا ولی خودم انتخاب میکنم چه بخوانم و تمامش را هم به تنهایی -بی یاری صدای او-  می خوانم.

(بزرگ شدن هم دردسرهای این مدلی دارد دیگر…)

هنوز هم کشاورز است.

کشاورزی که آن روزها

با عرق جبین و پینه ی دست نخل می کاشت

و

با خون جگر عشق به دانستن را میان دلم.

پدرم را می گویم…

کشاورزی که در دو بعد می کاشت…

آهسته آهسته برگشتند

 سبک تر و حیران تر 

کربلا رفته ها را میگویم و  کوله بارشان را

یکی دل میان سینه اش را جاگذاشته بود

یکی کوله ی بر دوشش را 

و یکی کفش های پایش را 

تجربه کرده ها میگفتند چیزی اگر آنجا جا بگذاری و برگردی، دوباره طلبیده میشوی و… دوباره ساک می بندی و دوباره دل می کنی و دوباره تا عشق بی خیال کفش جا مانده پا برهنه می روی!

تو فقط میدانی بعد از شنیدن روایت این تجربه ها چه نقشه ای کشیده ام برای سال بعد …

اربعین سال بعد بازهم اگر ساک بستن قسمتم نشد تا لب مرز پاهایم را خواهم کشاند و بعد کفش هایم را به کسی خواهم سپرد تا با خودش ببرد به نجف و جا بگذارد و به انتظار خواهم نشست؛ خدارا چه دیدی شاید نوبت به پاهای برهنه ی من هم  رسید و توانستم تجربه ی تجربه کرده ها را تجربه کنم.

کاری هم ندارم به عقل که هیچ وقت رابطه ی خاص بعضی چیزها با منطقش جور درنمی آید؛

مثل همین رابطه ی کفش های جامانده با تضمین زیارت اربعین سال بعد!

راستش هیچ چیز به قدر عشق نمی تواند معادله های سفت و سخت عقل را به هم بریزد!

در راه عشق اول حیران عالم عقل است.

این را هم تجربه میگوید… :)  

چند روزی ست روزهایم با تو شب میشود و شبم با تو روز…

پا به خانه نگذاشته می نشینم پای حرف هایی از جنس یک عشق ناب،

که باید جرعه جرعه بنوشی و از تمام شدنش مدام واهمه داشته باشی.

میان حیاط خانه، امروز هم مهمان خانه ات بودم . دراز کشیده بودم از تو می شنیدم و هر از گاهی برای فهمیدن افکارت مکث می کردم و به پرواز کبوتر ها در قاب آبی آسمان خیره میشدم؛

             گِرد خانه ام می گردیدند تا من گَرد از رخ خاطراتت بچینم.

خانه بوی تو گرفته است. دم ظهر وقتی دست می برم به غذا و برای تو و همسرت غذایم را نذر می کنم، عطر تو گویا ضرب در بی نهایت می شود. 

راستش خانه بی عطر “امثال شما” خانه نیست. بگذار پنجره را باز کنم تا عطر تو شهر را هم پر کند؛ شاید شهر هم بی عطر شما شهر نباشد…

در قابِ آبیِ پنجره، کبوتر ها را می بینم؛ هنوز گِرد خانه ام میگردند تا من گَرد از رخ خاطراتت بچینم.

پ.نوشت: مشغول مطالعه ی کتاب “یادت باشد…” زندگی شهید مدافع حرم حمید سیاهکالی به روایت همسرش هستم. شما را هم دعوت میکنم سری به این عاشقانه بزنید.

چشم هایم را می بندم . میان گرمای دم ظهر ، از دور تصویر مواج کاروانی نزدیک می شود .

گرد خستگی بر چهره اهل کاروان نشسته اما نتوانسته از روشنای چهره هایشان بکاهد.

کاروان که توقف می کند و خیمه ها که قد علم می کنند ، شوری در دلش به پا می شود. حیران حضرت خورشید را با نگاه می کاود؛

این دشت کجاست که کبوتر آرامش از بام دلش پرانده ؟

کنارش خورشید لب میزند که : نینواست….

                                   و روضه میان دشت پا می گیرد .

-نینواست جایی که تو را همنوا میکند با دردهای کاروانی از کودکان بی پدر . کاروانی که مردانش راجا میگذارد و با نامردان راهی ظلمت شام می شود.

تو را تا شام می برند و پیشاپیش تو سرهای بر نیزه رفته ی ما را ، همان ها که چندی پیش نوای بینوایی سر داده بودند ، از ظلمت نوشتند و از نیازشان به خورشیدی چو من …

اینجا آینه میشوی مثل مادرت …

آینه ای که می بیند و می بیند و می بیند و بعد

                        با انعکاس روشنای حقایقی که دیده ،

دل وجان ظلمت به ظاهر پیروز را می درد .

آینه باش و تا رسم آیینه شدن در یادها بماند. مبادا بشکنی بانو که حقیقت گم می شود….

چشم باز میکنم . امام هست و باز هم نوای بینوایی ، امام هست و ظلمتی که قرن ها دم از آن میزنیم و نیازمان به خورشیدی چو او….

امام است و کاروانی در پیش به مقصد کربلایی وسیع تر… راستش این بار گمان نکنم خدا آخرین حجتش را به مردمی بسپارد که پای عهد خود نمی مانند.

این بار باید پیش از آمدن امام آینه شد و کوفه را آماده کرد…

چند روز سرم گرم چیدن خانه ی جدید بود ؛ کمتر گشتم وکمتر خواندم و کمتر دیدم .

نیمه شب اما حس کردم دارم لرز میکنم.

خوابی عمیق که سر موقع خود را کنار بالشم رسانده بود و به پلک هایم فشار می آورد و سنگینشان میکرد یک باره محو شد و … 

خواب از سرم پرید .

چه اتفاق ها که نیفتاده بود و چه پیچش ها که دنیا نپیچیده بود…

تصمیم میگیرم داده ها را خاموش کنم و بخوابم دیر که برسی عملا کاری نمیتوانی بکنی

آخرین پیام را باز نمیکنم از روی نوار اعلان میخوانمش:

“پس حتما این همه بدبختی که داریم میکشیم تقصیر شاهه که چهل سال پیش رفت”

نمیدانم بخندم به سادگی اش یا گریه کنم به حال سکوت و قطع ارتباط این چند روزم با او که حالا برگشته است سر خط اول

حالم را آنقدر خراب کرده است که پیام را باز نکرده داده ها را قطع میکنم ذهنم اما انگار امشب را کارگاه ریسندگی زده هرچه میکنم رشته ی افکارم قطع نمیشود.

چه باید کرد ؟ دوای دردهای این چنین چیست ؟ غیر از حضور مستمر و بی بهانه

باید همراهی کرد و همقدم شد و سنگ و چاله ها را یکی یکی نشان داد

واین کار وقت فراغت نمیخواهد.  این کار جهادگر میطلبد

و چه سخت است درست همان وقتی که سرت گرم دغدغه های خودت است حواست به سرگرمی هایی هم باشد که اطرافیانت به آن سر خود را گرم میکنند و حواسشان نیست چطور دل هایشان از ارزش هایی مهم سرد میشود.

حالم بد است نه از او که پاراگراف را تمام نکرده برگشته است ابتدای خط حالم از دست خودم بد است.

خودی که به وقت حوصله توهم جهادگری برش می دارد و میلش نکشد منفعل میشود.