چند روزی ست روزهایم با تو شب میشود و شبم با تو روز…

پا به خانه نگذاشته می نشینم پای حرف هایی از جنس یک عشق ناب،

که باید جرعه جرعه بنوشی و از تمام شدنش مدام واهمه داشته باشی.

میان حیاط خانه، امروز هم مهمان خانه ات بودم . دراز کشیده بودم از تو می شنیدم و هر از گاهی برای فهمیدن افکارت مکث می کردم و به پرواز کبوتر ها در قاب آبی آسمان خیره میشدم؛

             گِرد خانه ام می گردیدند تا من گَرد از رخ خاطراتت بچینم.

خانه بوی تو گرفته است. دم ظهر وقتی دست می برم به غذا و برای تو و همسرت غذایم را نذر می کنم، عطر تو گویا ضرب در بی نهایت می شود. 

راستش خانه بی عطر “امثال شما” خانه نیست. بگذار پنجره را باز کنم تا عطر تو شهر را هم پر کند؛ شاید شهر هم بی عطر شما شهر نباشد…

در قابِ آبیِ پنجره، کبوتر ها را می بینم؛ هنوز گِرد خانه ام میگردند تا من گَرد از رخ خاطراتت بچینم.

پ.نوشت: مشغول مطالعه ی کتاب “یادت باشد…” زندگی شهید مدافع حرم حمید سیاهکالی به روایت همسرش هستم. شما را هم دعوت میکنم سری به این عاشقانه بزنید.

چشم هایم را می بندم . میان گرمای دم ظهر ، از دور تصویر مواج کاروانی نزدیک می شود .

گرد خستگی بر چهره اهل کاروان نشسته اما نتوانسته از روشنای چهره هایشان بکاهد.

کاروان که توقف می کند و خیمه ها که قد علم می کنند ، شوری در دلش به پا می شود. حیران حضرت خورشید را با نگاه می کاود؛

این دشت کجاست که کبوتر آرامش از بام دلش پرانده ؟

کنارش خورشید لب میزند که : نینواست….

                                   و روضه میان دشت پا می گیرد .

-نینواست جایی که تو را همنوا میکند با دردهای کاروانی از کودکان بی پدر . کاروانی که مردانش راجا میگذارد و با نامردان راهی ظلمت شام می شود.

تو را تا شام می برند و پیشاپیش تو سرهای بر نیزه رفته ی ما را ، همان ها که چندی پیش نوای بینوایی سر داده بودند ، از ظلمت نوشتند و از نیازشان به خورشیدی چو من …

اینجا آینه میشوی مثل مادرت …

آینه ای که می بیند و می بیند و می بیند و بعد

                        با انعکاس روشنای حقایقی که دیده ،

دل وجان ظلمت به ظاهر پیروز را می درد .

آینه باش و تا رسم آیینه شدن در یادها بماند. مبادا بشکنی بانو که حقیقت گم می شود….

چشم باز میکنم . امام هست و باز هم نوای بینوایی ، امام هست و ظلمتی که قرن ها دم از آن میزنیم و نیازمان به خورشیدی چو او….

امام است و کاروانی در پیش به مقصد کربلایی وسیع تر… راستش این بار گمان نکنم خدا آخرین حجتش را به مردمی بسپارد که پای عهد خود نمی مانند.

این بار باید پیش از آمدن امام آینه شد و کوفه را آماده کرد…

چند روز سرم گرم چیدن خانه ی جدید بود ؛ کمتر گشتم وکمتر خواندم و کمتر دیدم .

نیمه شب اما حس کردم دارم لرز میکنم.

خوابی عمیق که سر موقع خود را کنار بالشم رسانده بود و به پلک هایم فشار می آورد و سنگینشان میکرد یک باره محو شد و … 

خواب از سرم پرید .

چه اتفاق ها که نیفتاده بود و چه پیچش ها که دنیا نپیچیده بود…

تصمیم میگیرم داده ها را خاموش کنم و بخوابم دیر که برسی عملا کاری نمیتوانی بکنی

آخرین پیام را باز نمیکنم از روی نوار اعلان میخوانمش:

“پس حتما این همه بدبختی که داریم میکشیم تقصیر شاهه که چهل سال پیش رفت”

نمیدانم بخندم به سادگی اش یا گریه کنم به حال سکوت و قطع ارتباط این چند روزم با او که حالا برگشته است سر خط اول

حالم را آنقدر خراب کرده است که پیام را باز نکرده داده ها را قطع میکنم ذهنم اما انگار امشب را کارگاه ریسندگی زده هرچه میکنم رشته ی افکارم قطع نمیشود.

چه باید کرد ؟ دوای دردهای این چنین چیست ؟ غیر از حضور مستمر و بی بهانه

باید همراهی کرد و همقدم شد و سنگ و چاله ها را یکی یکی نشان داد

واین کار وقت فراغت نمیخواهد.  این کار جهادگر میطلبد

و چه سخت است درست همان وقتی که سرت گرم دغدغه های خودت است حواست به سرگرمی هایی هم باشد که اطرافیانت به آن سر خود را گرم میکنند و حواسشان نیست چطور دل هایشان از ارزش هایی مهم سرد میشود.

حالم بد است نه از او که پاراگراف را تمام نکرده برگشته است ابتدای خط حالم از دست خودم بد است.

خودی که به وقت حوصله توهم جهادگری برش می دارد و میلش نکشد منفعل میشود.

ندبه که میخوانم 

راستش را بخواهی خجالت میکشم 

چه اشتیاقی داشتی

برای کسی که از نسل توست ولی هنوز پادراین عالم نگذاشته بود

من با تو قابل قیاس نیستم ولی 

گاهی جسارت میکنم خود را با تو قیاس میکنم 

درآخرالزمانم و

 نفس های خودم و بودن هرچه هست و هرچه خواهد بود به کسی مدیون است که تو مشتاق خدمت او بودی …

حالا دلیل گریه های تو به وقت دعای ندبه هست

ولی چقدر دلم اشتیاق کم دارد 

برای دلم دعا کن 

دوست دارم ندبه را بالحن تو بخوانم 

دوست دارم با تو در فراق امامم ضجه بزنم 

دعایم کن ای آفتاب بقیع.

الف… ب… آب !
واژه ی تکراری این روزهای آبادان که لب به لب میگردد اما وجود حقیقی و خارجی خود را نمی یابد. یعنی یا نیست یا اگر هست شبیه آب نیست…
هم بو دارد و هم مزه و هم رنگ
در نتیجه خوردنش عرفا اشکال دارد .
مسولان وعده ی امروز و فردا می دهند اما وقتی لیوانت را به دهان نزدیک میکنی و حالت تهوع میگیری یعنی هنوز وعده ها توخالی ست.
این روزها در لوله های خانه هایمان جز هوا چیزی جریان ندارد.
جیب هایمان را دست های خالی فقط، اشغال کرده اند .
مغازه ها را عراقی ها بی ویزا آمده اند و پارو کرده اند .
این روزها از همه چیز خالی شده ایم… خالی و خاکی اما
هنوز دلم پر است و باورهایم خاک نخورده و تمیز اند.
هنوز عینک تبلیغات معاویه ها را به چشم نزده ام پس میتوانم صاحب ردپاهای برجامانده را بین متهم های حقیقی و ساختگی تشخیص دهم.
هنوز هم باورهایم را دستمال میکشم تا گردی بر آنها ننشیند و مبادا مسلم بعد از سلام نماز ، پشت سرش را بی یار ببیند…
هنوز با تمام فشارها تکرار حکایت زبیر نشده ام.
شک و تردید به جان خیلی ها افتاده ولی من هنوز برای ثبات قدم های لرزانم دعا میکنم .
هنوز بی نماز بودن علی را کذب محض میدانم.
و بابت تمام این هنوز ها ، هنوز شاکرم.
دلم پر است از تلخی هایی که میبینم و کام هایی که شیرین کردنشان از عهده ی من برنمی آید
دلم پر است از دست هایی که حتی در این بی آبی ، آسیاب این معرکه را رها نمیکنند با زحمت آن را میگردانند و استاد صید ماهی آب های گل آلودند .
دل نگرانم مبادا گذر زمان شعار ما اهل کوفه نیستیم را از باور به لقلقه زبان بدل کرده باشد و این بار علی در کوفه ای به وسعت یک کشور تنها بماند…
مردم کشورم (خانه ی همیشه آبادانم) روزهای سختی را میگذرانند و شکی نیست که تمام سختی ها غربالی اند که ما را به چالش میکشند . باید دو دستی ، سفت و محکم ، باورهایمان را بگیریم که این غربال به شدت تکان میخورد .

من آبادانی ام … حاضرم تشنه بمیرم ولی دوباره کسی، تشنه و بی یار، قربانی جهل و بی بصیرتی من نشود …