این کشتی پهلو شکسته
یاس کبود حیدر است
او بانی این مذهب و
دردانه ی پیغمبر است .
چادر به سر
در پشت در
می سوزد و
ذکری به لب
این میخ در پهلوی من داغ است و آاااااه کو مهدی ام….؟
هنوز دارم فکر میکنم ، به آن گنجشک کوچکی که تا آخرین روزهای زمستان
به یاد جفت گمشده اش ،
لانه می ساخت و خالی اش میکرد
از برف های سرگردان رها شده از زندان ابر که جایی برای پر کردن نداشتند جز همان لانه ی کوچک خالی از صاحب خانه .
هنوز دارم فکر میکنم وسط سرمای نیمه جان اسفند ماه
چقدر دلگرم بود گنجشک امیدوار درخت سیب خانه ام
که شاید برگردد جفت گمشده اش که خودم زیر برف ها پیدایش کرده بودم.
یخ زده بود ….
درحالی که برگی خشک از برگ های سوزنی کاج رابا منقار یخ زده اش گرفته بود .
امانش نداد سرما که زنده بماند تا بهار ،
که با هم در آن لانه ای که میخواستند شاید با برگ ها ی سوزنی کاج بسازند
زندگی کنند.
گنجشک چشم انتظار
تا خود بهار
تمام درختان خیابانی که منتهی میشد به خانه ی ما
و بعد هم میرسید به درخت پیر خانه که رو به خشکی می رفت را پر کرد از لانه های کوچک دو نفره ای که جفتش از هر طرف رسید
اگر خسته بود
بنشیند و خستگی در کند …
بهار که کوله بار شکوفه هایش را جمع کرد و رفت
گنجشک خسته از انتظار هم رفت جایی آن دور دست ها و دیگر ندیدمش.
اما حواسم بود شاخه های تمام درخت های شهر چطور پر میشدند
از لانه های کوچک دونفره ای که از برگ های سوزنی کاج ساخته میشدند….
درست که فکر میکنم میبینم آن گنجشک کوچکی که با رفتن بهار از خانه ی ما رفت از انتظار خسته نبود
او فقط رسم انتظار و عاشقی را از بر بود و
میدانست منتظر بودن به معنای نشستن و در جا زدن نیست او میخواست تمام شهر را با یاد جفت گمشده اش عاشق کند.
گاهی از خودم میپرسم من چقدر رسم عاشقی و انتظار را بلدم؟
آیا به قدر همین گنجشک؟
یا کمتر؟
نماز میخوانم ،
گاهی بی خشوع،
گاهی بی تمرکز …
اما دلخوشم به اینکه این نماز زیر سایه ولایت شما ادا می شود که اگر نبود نماز من در اوج خشوع بی نمازی بود .
کاستی ها ی نمازم حل میشود
در دریای ولایتت ای مهربان امام من ،
و ولایتت چراغی ست هماره روشن ایستاده در مسیر صراط مستقیم ؛
و چه خوشیختم من شیعه که چهارده چراغ هماره روشن بر سر راهم قرار داده شده
که مرا به ولایت خدا می رساند ،
که مرا عبد خدا میکند ،
که هرگاه تاریکی لرزه بر اندام اعتقاداتم انداخت
فانوس های ولایتتان دلم را قرص کند
که من تا زمانی در مسییر حقم که پیرو روشن چراغ عالم ،
وصی حضرت خاتم
علی امیر عالم و آدم
که با حق بود وحق با او بمانم.
ای مهدی برابر با علی
ای که ولایتت آخرین چراغ روشن جهان
ای که دریایی و آلودگی جهانی را در پاکی خودت حل میکنی
کوهی از ظلم وظلمت ها دل شیعیانت را به درد آورده
به دست حیدر ات باید این کوه های خیبری کنده شوند
وحق دوباره به دست شما که از نسل مردان حقید برپا شود
و شیعه صبر میکند تنها برا ی این فرج
شیعه در انتظار است ….
انهم یرونه بعیدا و نراه قریبا
تند تند عرض خیابان را می پیمودم. هوا سرد نبود اما ابرها آنچنان سایه انداخته بودند که این آخرین عصر پاییز را نمیشد از شب یلدای در پپش تفکیک کرد.
معمولا روزهای بارانی خیابان ها خلوت تراند و تو را در عالم افکارت به کجاها که نمی کشانند.
آن روز اما خیابان چندان هم خلوت نبود.
وافکار مردم در تلاقی با هم به یک نقطه اشتراک میرسیدند و آن این بود که چه خوب شد باران بارید… .
یک پاییز بدون باران سپری شده بود و باران عصرگاهی آن روز کاسه ی آبی بود که پشت سر پاییزی خشک ریخته میشد .
خوب یادم هست ایستادم کنار چراغ راهنمایی که پیش پایش قدری آب باران جمع شده بود و نور ضعیفش را با کف خیس خیابان قسمت کرده بود . انگار همه چیز و همه کس به حرمت آن باران مهربان شده بودند .
کنار همان چراغ راهنمایی بود که از خاطرم گذشت در جایی خوانده بودم همسر بانویی که آب ها مهریه اش بودند فرموده بود :{بارانی که غذا و روزی حیوانات است از زیر عرش نازل می شود و به همین خاطر رسول خدا صل الله علیه وآله هنگام بارش باران زیر باران آنقدر می ایستاد تا سر و محاسن شریفش خیس می شد.
ناخودآگاه چند واژه از زبانم سر خوردند :
زیر باران خیس میشد … نبی رحمت…
باران رحمت است و محمد نبی رحمت …. نمیدانم باران از اوست یا او از باران ؛اما میدانم او راه آمدن باران را از بر بود به بیابان می رفت به آسمان می نگریست
عبایش را پشت و رو می پوشید
که یعنی خدایا من قدرتم به قدر پشت و رو کردن همین عباست و تو قدرتت حتی فراتر از آنکه خشکسالی را پشت و رو کنی و تبدیل به نعمت گردانی.
همین…!
او می رفت و باران بود که در پس گام هایش از زیر عرش فرود می آمد که حتی اگر شده از عبای پشت و رو شده اش تبرک بگیرد.
باران زیر عرش خدا اذن نزول نداشت اگر او عبایش را پشت و رو نمیکرد.
شاید به استقبال بارانی که به حرمتش نزول میکرد او می ایستاد و با تمام وجود باران را در آغوش میگرفت .
گیج و مبهوت رابطه ی عاشقانه ی مردی بودم با خدایش و سرّی که خدا در آب و باران و این خاندان نهاده است .
یک طرف بلند بالا بانویی مهریه اش می شود آب های رود
آن طرف اعلی ترین علی و مرد ترین مرد عالم همدم شبانه اش میشود آب های چاه
وبعد حاصل رنج دل این دو کنار دو رود
تشنگی رضایت حق را بر سیرابی آکنده از ذلت برمی گزیند و با لب هایی ترک خورده از بی آبی به دیدار خدا میشتابد .
و در طرف دیگر علمدار و ماه بنی هاشم آنچنان باران را تا ابدالدهر تشنه ی کام خود میگذارد و می رود که هنوز هم بعد از سالیان سال آب ها از شرم او و شاید در حسرت کام او به دور قبر او در طواف اند.
آب با خاندان پیامبری گره خورده که در باران مشتاق خیس شدن بود.
نمی دانم چتر از دستم افتاد یا خودم رهایش کردم…
فقط یادم هست تا ایستگاه اتوبوس را بی چتر رفته بودم.
نه به خاطر باران
ونه به خاطر اینکه بارانی تنم بود که نبود
و نه حتی به خاطر اینکه باران آهسته می بارید
بی چتر رفتم چون زیر آن نم باران به ذهنم رسید شاید برای نزول این باران مردی از نسل همان نبی رحمت در بیابانی تنها عبایش را پشت و رو کرده است.
این روزها شده ام راوی شل ترین قدم های فردی
که در کوران حوادث
دیگر توان ایستادن هم ندارد چه رسد به اینکه بخواهد جلویش را نگاه کند و
قاطعانه آنچنان به پیش رود که عده ی زیادی در پناه او به جلو بروند و
لازم نباشد حتی چشم هایشان را باز کنند .
آنقدر همه چیز تندو سریع پیش میرود که مدام پایم سر میخورد و
تا می آیم بلند شوم میبینم چقدر زمان به جلو رفته و من جا مانده ام
دست و پایم زخم برداشته از این زمین خوردن و جاماندن و گاهی هم در جا زدن
اما جز رسیدن به تو به هیچ چیز دیگر نمی اندیشم
در فکر توام که با هربار زمین خوردنم چقدر به دوباره ایستادنم امید داری
اصلا چقدر خواهان حرکت دوباره ی من هستی…
منصف اگر باشیم من لایق حتی نیم نگاهت هم نبودم اما منت میگذاری که بیشتر شرمنده کنی
منت گذار و لیاقتم ده امام غریب و تنهای من ….
