دارد ته می کشد، سالی که بیشتر شبیه یک چای شیرین داغ بود.هم دهانمان را سوزاند و هم شیرین کرد.

هنر چهل سال مقاومت ما بود که شیرینی اش را بی حد و اندازه کرد و البته تقصیر ما هم بود اگر دهانمان سوخت؛ باید با تامل بیشتر انتخاب می کردیم. 

هر چه بود گذشت و لای گذشته ها نشست. ما ماندیم و درس پاس نشده ای به نام عبرت .

پ.نوشت: بین تمام عکس های گالری ام چند عکس را بیشتر از همه دوست دارم این یکی از آن هاست که در راهپیمایی 22 بهمن 97 کرمانشاه شکار کردم:) هربار بی آنکه حواسم باشد بیشتر از ۵ دقیقه به آن خیره می شوم و احساس می کنم مثل خود این عکس چقدر حرف دارم برای گفتن… .