داشت از اهمیت شناخت ائمه می‌گفت؛ اما خب کمی متفاوت‌تر و خیلی دوست‌داشتنی‌تر.

گفت و گفت تا رسید به اینجا که: «هرچه آگاهی‌هایت بیشتر ریشه بدوانند‌، تنه‌ی درخت باورهایت مستحکم‌تر می‌شود.» تایید کردم که گفت: «و تو به پشتوانه باورهایت گام برمی‌داري.»

با سكوتش لبخند زدم و بعد كه لب زد من هم داشتم با او زمزمه مي‌كردم: «هرچه امامت را بيشتر بشناسي راحت‌تر و سريع‌تر در مسير ولايت گام برخواهي داشت.»  :)

سلام

قبلا که کم سن و سال تر بودیم با آبجی های محترم وبلاگ نویسی می‎کردیم… هر کداممان یک وبلاگ اختصاصی داشت… یک سیستم بیشتر نداشتیم و طبیعتا باید شیفتی از آن بیچاره کار می‌کشیدیم گاهی هم من تقلب می‌کردم و اضافه بر شیفتم نیمه شب که همه خواب بودند تا صبح به وبلاگم می‌رسیدم و جواب نظرات را می‌دادم…

و خلاصه مشغول بودیم حسابی… مقید هم بودیم که کاملا حرفه‌ای و دقیق و بابرنامه و به شدت رقابتی کار کنیم. آنقدر هم برای مخاطبمان احترام قائل بودیم که اگر دو سه روزی نت مشکل پیدا می‎کرد بعدش می‌آمدیم و با عبارت«سلام مدتی نبودم و…» از مخاطبمان دلجویی می‌کردیم…

خلاصه اینکه… از دو سه روز بیشتر شده ولی به هر حال « سلام مدتی نبودم :) »

لب باز کرد به گله و شکایت و گفت و گفت و گفت تا اثبات کند مشکلاتش از همه بیشتر است.

چند سال است که میشناسمش در این چندسال همیشه در حال گفتن همین حرف ها بود.

ما هم ساکت نبودیم تا جایی که یادم هست ماهم همیشه می گفتیم و می گفتیم و می گفتیم که برای خدا کار کن، تو به نوبه ی خودت داری جهاد می کنی و… او باور نمی کرد…

راستی مگر من باور کردم؟

من چند درصد گره هایم را برای خدا تحمل کردم، بی ذره ای گله؟

هعی ی ی ی ی هروقت من به حرف خودم ایمان آوردم دیگری هم به حرف من ایمان خواهد آورد…

پ. نوشت: دلتنگی شبانه و سرریز حوصله

ماشین را روشن میکنی و راه می افتی؛ جاده است و جاده و جاده… اما تو خسته نمی شوی! تا تو مشتاقانه چشم به مقصدت دوخته ای، جاده و پنچری ماشین و ترافیک و… که هیچ… حتی اختلافی که با همسفرت پیدا می کنی محال است بتواند خسته ات کند. زندگی مشترک یعنی  «به ارزش مقصدت چشم بدوزی» 

آیا مقصد تو ارزش تحمل سختی دارد؟ اگر نه؛ شاید لازم باشد در مقصدت تجدید نظر کنی…

پ. نوشت: در پیوند ازدواج قرار نیست دو نفر فقط به هم برسند، قرار است با هم به خدا برسند. همسر یعنی همسفر تا بهشت.      «امام خامنه ای» 

در ماشینش را حتی نمی بندد… خیالش راحت است. وارد می شود. کسی سلامش می کند و او را برادر خطاب می کند؛ او ولی با زبان گلوله جواب می دهد.  همه را به گلوله می بندد… خشابش که تمام میشود برمی گردد و عوض می کند . همان خشاب هایی که رویشان با خط سفید نام فرماندهان اروپایی را نوشته است. روی سلاحش هم هست … نام فرماندهانی که با مسلمان ها جنگیده اند.

او هم میخواهد با مسلمان ها بجنگد به رسم فرماندهان خود… خون می ریزد و فیلم می گیرد و دنبال کار خود می رود … دنیا هم در کمال خونسردی فقط تماشا می کند.

او و خیلی های مثل او گمان می کنند پیروز این صحنه اند ولی ما با یقین قلبی حتم داریم این هارت و پورت ها از عجز آنهاست و در نهایت حزب الله هم الغالبون.