لب باز کرد به گله و شکایت و گفت و گفت و گفت تا اثبات کند مشکلاتش از همه بیشتر است.

چند سال است که میشناسمش در این چندسال همیشه در حال گفتن همین حرف ها بود.

ما هم ساکت نبودیم تا جایی که یادم هست ماهم همیشه می گفتیم و می گفتیم و می گفتیم که برای خدا کار کن، تو به نوبه ی خودت داری جهاد می کنی و… او باور نمی کرد…

راستی مگر من باور کردم؟

من چند درصد گره هایم را برای خدا تحمل کردم، بی ذره ای گله؟

هعی ی ی ی ی هروقت من به حرف خودم ایمان آوردم دیگری هم به حرف من ایمان خواهد آورد…

پ. نوشت: دلتنگی شبانه و سرریز حوصله

یکی دو ماه مانده به تولد باران خانم، ما و دوستان و آشنایان ماجرایی داشتیم برای انتخاب بیمارستانی که بنا بود بانوی کوچک خانه ما، در آنجا نفس کشیدن در فضایی خارج از مایع آمنیوتیک را تجربه کند.  

حساسیت به خرج می دادیم که بیمارستانِ مورد نظر باید این طور باشد و آن طور نباشد؛ اما وقتی بعد از تمام پرس و جوها به این نتیجه رسیدیم که «گشتم نبود نگرد نیست…» در نهایت به ویژگی بهداشتی بودنش قانع شدیم؛ طوری که اگر بیمارستانی  دارای این ویژگی مهم و حیاتی بود انگار دارای تمام ویژگی های دیگر هم بود.

مادربزرگم اما با من هم عقیده نبود مرا می نشاند کنار خودش دست روی زانویم می گذاشت و خاطره می گفت بلکه در سنگ اثر کند…

برایم از روزهایی می گفت که جنگ وادارشان کرده بود خانه ها را در ساکی خلاصه کنند و تن به آوارگی بدهند. می گفت آن روزها بندر پر بود از زن و بچه و مردمی خسته… مادربزرگ دست تنها بچه ها را به زحمت سوار لنج کرده بود تا از اروندکنار به ماهشهر پناه ببرند. شاید به خاطر شرایط جوی یا دلایلی که مادربزرگم یادش نبود در نیمه راه لنج از مسیر منحرف شد و تا نزدیکی های مرز عراق پیشروی کرد که بمباران به سمت لنج شروع شد. می گفت غلغله بود و بمباران و ازدحام جمعیت در لنجی کوچک اما خبری از دلهره نبود.

میان همان بمباران و غلغله ها، به یک باره زنی را درد زایمان می گیرد… تصور برگشت محال بود و پیشروی سریعتر آن لنج چوبی خسته محال تر…  ناخدا و ملوان ها تنها به فکر نجات لنج از بمباران ها و موج ها ی حاصل از آن بودند. میان هول ولع مرگ برای بلعیدن امیدها زن ها باید هنرمندانه به فکر تولد زندگی ها می بودند.

مادربزرگ آستین بالا زد. قسمت پایینی لنج را از مردها و پسرها و… خالی کرد و کمی بعد صدای دلنشین زندگی از نمناک ترین و تاریک ترین قسمت لنج بلند شد تا به هیبت بمب های مرگ ریشخند بزند. مردم جشن نامگذاری بچه را همان جا با صلوات و هلهله گرفتند. همه حق انتخاب اسم این پسرک پرماجرا را به مادربزرگم دادند؛ مادربزرگ هم نامش را جهاد گذاشت و بعد از پیاده شدن از لنج از آنها بی خبر ماند.

خلاصه اینکه نمیدانم چقدر از این وسواس بهداشت صحیح است و چقدرش دست و پاگیر و اشتباهی؛ اما به یقین می دانم هرچه متعادل تر باشیم برای شرایط سخت و بحرانی آماده تر خواهیم بود و عملکرد بهتری خواهیم داشت.

پ.نوشت1:اینکه نوشم «لنج غلغله بود اما خبری از دلهره نبود» به این دلیل است که خیلی از مردم تا جایی که می شد ماند، ماندند. به همین خاطر آشنایان ما به اتفاق گفتند خیلی از مسائل هولناک جنگ و بمباران ها عادی شده بود. طوری که بچه ها با وجود صدای شلیک ها و مسلسل ها به راحتی در نخلستان بازی می کردند.

پ.نوشت2: یکی از آرزوهای مادربزرگم چاپ خاطراتش بود. اما او گنجینه ای از خاطرات جنگ را دو سه هفته قبل از تولد باران با خودش برد زیر خروارها خاک و من ماندم و حسرت برآورده کردن آرزویش…

بخشی از شعری که ابتهاج چند روز بعد از پیروزی انقلاب سرود?

«ای آزادی

از ره خون می آیی

  اما

می آیی.» 

میدون مین رو تصور کنید… 

برای باز کردنش تنها راه دادن شهید و مجروحه؛ میشه عقب نشینی کرد و نرفت اما یک روح متعالی تن به ذلت این عقب گرد و درجا زدن نمیده ولو به قیمت گذشتن جان و ندیدن مسیر باز شده و سپردن درک لذت اون به دیگران. اینکه میگیم مدیون شهداییم به خاطر همینه. 

اونا از درک لذت آزادی الان ما انصراف دادن تا راه برای تحقق آزادی باز بشه.

چون آزادی نقطه ای ست در انتهای یک میدان مین بزرگ.

ماشین را روشن میکنی و راه می افتی؛ جاده است و جاده و جاده… اما تو خسته نمی شوی! تا تو مشتاقانه چشم به مقصدت دوخته ای، جاده و پنچری ماشین و ترافیک و… که هیچ… حتی اختلافی که با همسفرت پیدا می کنی محال است بتواند خسته ات کند. زندگی مشترک یعنی  «به ارزش مقصدت چشم بدوزی» 

آیا مقصد تو ارزش تحمل سختی دارد؟ اگر نه؛ شاید لازم باشد در مقصدت تجدید نظر کنی…

پ. نوشت: در پیوند ازدواج قرار نیست دو نفر فقط به هم برسند، قرار است با هم به خدا برسند. همسر یعنی همسفر تا بهشت.      «امام خامنه ای» 

 امان از وقتی که خدا بخواهد همه ی امتحان هایش را باهم بگیرد اتفاقی پیش بیاید و تو با کلی دست دست کردن وظیفه ات را پیدا کنی و سعی کنی که عمل کنی 

حالا خدا دلش برای تو و حال چند روز قبلت بسوزد برایت دوره بگذارد تا سواد عملی ات را بالا ببرد…

(چون خدا مهربانتر از آن است که یاد نداده امتحان بگیرد) 

این روزها مادرانی می بینم آنچنان ناتوان از رفع نیازهای اولیه خود، که گویا به #دوران_نوزادی خود بازگشته اند ولی این بار با دست های چروکیده و با بچه و نوه و عروس و… و البته کوله باری از تجربه ها و لبخندها و اشک ها و استعدادهای شکفته و خفته ای که دیگر به کارشان نمی آید… گاواژ کردن یک بیمار (یعنی غذا دادن با سرنگ‌ از راه یک شلنگ باریک که از بینی یا… بیمار میگذرد) 

آنچنان تجربه ی عجیبی بود و هست که اشتهایم را کور کرده و ارزش لذت بردن از مزه ها را برایم بی معنا…

?

از خودم می پرسم:

کجای زندگی انسان غرور دارد که مغرور شوم؟!

چقدر توانایی های فردای انسان قابل اعتماد است که بشود کار امروز را به فردا بسپارم؟!

چقدر اهداف انسان میتواند کوتاه و سطحی و حداقلی باشد که دل به مزه ها ببندد غافل از اینکه دو دقیقه بعد لقمه جویده می شود و فقط سنگینی شکم می ماند و کلافگی اش…

اللهم ارزقنا توفیق العمل

پ. نوشت: یعنی آدم کوه بکنه ولی چندین دوره ی علمی، معرفتی، تبلیغی و… رو یک جا و به صورت کارگاهی نگذرونه…??