ماشین را روشن میکنی و راه می افتی؛ جاده است و جاده و جاده… اما تو خسته نمی شوی! تا تو مشتاقانه چشم به مقصدت دوخته ای، جاده و پنچری ماشین و ترافیک و… که هیچ… حتی اختلافی که با همسفرت پیدا می کنی محال است بتواند خسته ات کند. زندگی مشترک یعنی  «به ارزش مقصدت چشم بدوزی» 

آیا مقصد تو ارزش تحمل سختی دارد؟ اگر نه؛ شاید لازم باشد در مقصدت تجدید نظر کنی…

پ. نوشت: در پیوند ازدواج قرار نیست دو نفر فقط به هم برسند، قرار است با هم به خدا برسند. همسر یعنی همسفر تا بهشت.      «امام خامنه ای» 

 امان از وقتی که خدا بخواهد همه ی امتحان هایش را باهم بگیرد اتفاقی پیش بیاید و تو با کلی دست دست کردن وظیفه ات را پیدا کنی و سعی کنی که عمل کنی 

حالا خدا دلش برای تو و حال چند روز قبلت بسوزد برایت دوره بگذارد تا سواد عملی ات را بالا ببرد…

(چون خدا مهربانتر از آن است که یاد نداده امتحان بگیرد) 

این روزها مادرانی می بینم آنچنان ناتوان از رفع نیازهای اولیه خود، که گویا به #دوران_نوزادی خود بازگشته اند ولی این بار با دست های چروکیده و با بچه و نوه و عروس و… و البته کوله باری از تجربه ها و لبخندها و اشک ها و استعدادهای شکفته و خفته ای که دیگر به کارشان نمی آید… گاواژ کردن یک بیمار (یعنی غذا دادن با سرنگ‌ از راه یک شلنگ باریک که از بینی یا… بیمار میگذرد) 

آنچنان تجربه ی عجیبی بود و هست که اشتهایم را کور کرده و ارزش لذت بردن از مزه ها را برایم بی معنا…

?

از خودم می پرسم:

کجای زندگی انسان غرور دارد که مغرور شوم؟!

چقدر توانایی های فردای انسان قابل اعتماد است که بشود کار امروز را به فردا بسپارم؟!

چقدر اهداف انسان میتواند کوتاه و سطحی و حداقلی باشد که دل به مزه ها ببندد غافل از اینکه دو دقیقه بعد لقمه جویده می شود و فقط سنگینی شکم می ماند و کلافگی اش…

اللهم ارزقنا توفیق العمل

پ. نوشت: یعنی آدم کوه بکنه ولی چندین دوره ی علمی، معرفتی، تبلیغی و… رو یک جا و به صورت کارگاهی نگذرونه…??

در را که باز کردم و نگاهم که به پیچش ساقه اش افتاد کلی ذوق کردم و یاد یکی از آشناهای دور افتادم که اعتقاد داشت آدم همیشه باید در رفاه باشد. می گفت: خانواده ها باید فقط یه بچه بیاورن تا بتونن تمام اسباب رفاه رو براش فراهم کنن و… همه ی حرف هایش از کج فهمی هدف خلقت نشات می گرفت و به هیچ صراطی هم مستقیم نمی شد و مرغش یک پا داشت.

دو روز پیش یادش کردم وقتی چشمم به گیاه کوچکی افتاد که روی چارچوب زنگ زده ی در، در پناه فقط یک تکه سنگِ ریز ریشه زده بود و سبز شده بود و برای خودش کلی قد کشیده بود.  باد که وزید نگران شدم شاید ساقه ی ظریفش بشکند و برگ هایش را پر پر کند یا شبش که باران زد همه اش از اینکه باران تند شود و او را از ریشه بکند می ترسیدم چون درست زیر ناودان قد کشیده بود.

مطمئنم اگر برش می داشتم و توی باغچه می کاشتمش زیاد دوام نمی آورد و می مرد. درست مثل آدم هایی که برای سختی آفریده شده اند اما وقتی برای رسیدن به ته رفاه دست و پا می زنند کم کم بعضی از ابعاد انسانیتشان می میرد.

(حالا کاری ندارم که به خاطر کمال طلبی انسان، هیچ وقت به ته رفاه نمی رسند و بعد از فتح هر قله، میل به فتح قله ی بالاتر دست از سرش برنمی دارد.)

 *خلق الانسان فی کبد یعنی بناست در سخت ترین شرایط به ته انسانیت برسیم نه در راحتی به ته رفاه.*

پذیرش این نکته البته که کار ساده ای نیست…

دارم به شب قبل فکر میکنم. تجربه ی متفاوتی بود که البته هنوز ادامه دارد… سر درآوردن منِ… از یک اعتکاف دانش آموزی! چیزی که هیچ وقت فکرش را نمیکردم. فقط دیده های دیشب و امروز صبح کافی بود تا خیالم راحت شود حضرت آقا به چه نسلی چشم دوخته و آینده را به دوش چه کسانی میخواهد بسپارد.

بعد نماز صبح به هق هق افتادم وقتی بلافاصله بعد از نماز، ایستاده و بدون برنامه ریزی قبلی چیزی حدود ۸۰ دانش آموز یک صدا و بلند دعای عهد خواندند و بعدش هرگوشه ی مسجدرا نگاه می کردی یا خلوت های تک نفره با قرآن بود یا تلاوت های دست جمعی گروه های سه چهار نفره. 

. .. چقدر حال همه با تو خوب می شود ای صاحب این سفره های سه ماهه…

 //دشمنان اسلام انقراض نسل جوان انقلابی و ایمانی را به گور خواهند برد. ما با تعداد کم هم پیروز عرصه ایم چون برای خدا کیفیت ملاک است نه کمیت.//

نگاهش را به سمتم چرخاند و پرسید: میخونی؟ با کمی مکث سر تکان دادم که یعنی می خوانم.

میکروفن را گرفت در دست چپم گذاشت. سوره شمس بود. سوره ای که علاقه ی عجیبی به مضمونش دادم.حس میکنم عصاره تمام هدف خلقت می شود همان دو آیه ای که خدا ۱۱ بار برای گفتنشان با قسم های سنگین مقدمه چینی کرده است.

صدایم در مسجد می پیچد و بزرگترین آرزویم در اکوی سیستم صوتی تکرار می شود و بی آنکه کسی بفهمد مثل گرد و غبار خسته ای بر گل های لاجوردی کاشی های محراب می نشیند.

من این جا در خانه ی تو سوره ی شمس می خوانم و نگاه دلم را دخیل می بندم به دامانت…

تا جمع شدن آخرین سفره ی افطارِ اعتکاف همین نفس های آخر اعمال ام داوود مانده….

 مهربان، من *قد افلح من زکاها* می خواهم…?