​نمیدانم وقتی کلمه‌ی شهریور را می‌شنوی یاد چه می‌افتی… امتحانات شهریوری و واحدهای پاس نشده یا انگور‌های ترش و شیرینی که رسیده یا نرسیده خود را به میدان‌های تره بار رسانده‌اند یا…

من اما به شهریور که فکر می‌کنم به ذهنم آن جنس بارانی تداعی می‌شود که نه میل سقوط دارد و نه اذن عروج، نه دل از آسمان کنده و نه دل به زمین می‌سپارد، ناگزیر معلق و مردد بر هرآنچه که ردی از خنکا داشته باشد جای پا می‌گذارد و نمی‌رود! 

می‌ماند تا انتهای شهریور و گاه تا نیمه‌های مهر، وقتی هنوز زنگ‌ مدرسه برای دانش‌آموزها تازگی دارد… 

ردش را می‌شود روی پیشانی خواهرم دید مثل دیشب؛ وقتی از شیفت بیمارستان برگشت و گفت: «هوا چقدر شرجی بود!»

ردش رامی‌شود دید روی تن خیس پدرم وقتی شهریورها از نخلستان برمی‌گردد و از شدت گرما و تعریق سه چهار درجه رنگ از صورتش پریده است، وقتی به خنده می‌گویم: «رفتی سونای بخار؟»

ردش را می‌شود دید وقتی مادرم _به سبک خودش و نه کارشناسان هواشناسی_ از ادامه‌ی شرجی تا دوهفته دیگر می‌گفت و پدرم _که دیگر اثری از آن باران مردد به تنش نمانده بود_ سرخوشانه می‌گفت: «خدا کنه همین‌ طور باشه؛ تا خرماها بپزن.» وقتی ذهنم از این جمله‌ی بابا، بی‌هوا و پابرهنه تا ته نخلستان را دویده بود برای تماشای برگ‌های بلند درخت نخل که لابد در این هوای شرجی باید خیس و نم‌گرفته می‌بودند و باید عطرشان تا انتهای سلول‌های بویایی‌ام را احیا می‌کرد، آنقدر که این‌بار سلول‌های خاکستری مغزم از سلول‌های بویایی‌ام فرمان بگیرند، و سرمستانه اطاعت امر کنند و رو به سبز شدن بگذارند… 

شهریور که می‌گویند، من به باران مرددی فکر می‌کنم که تنش پر از رطوبت است و نفس که می‌کشی انگار دیواره‌های ریه‌ات به نم می‌نشیند اما برای رطب‌های عسلی بابا، حکم کوره‌ی خرماپزی‌ دارد و من اگر مثل بابا صبور باشم به وضوح خواهم دید، حاصل این تردید یک نخلستان خرماست.

پ.نوشت:

ردش را می‌شود دید روی شیشه‌ی عرق‌کرده‌ی ماشین، در نیمه شبی خلوت و گرم وقتی سرمای کولر اتومبیل، شیشه‌ها را به فرودگاهی کوچک و بی‌تجهیزات برای این بارانِ مُردد مبدل کرده است تا بهانه‌ای باشد برای به رنج آوردن خاطر قلم و یکی دو قطره نوشتن از خرماپزان آبادان…  

یکی دو ماه مانده به تولد باران خانم، ما و دوستان و آشنایان ماجرایی داشتیم برای انتخاب بیمارستانی که بنا بود بانوی کوچک خانه ما، در آنجا نفس کشیدن در فضایی خارج از مایع آمنیوتیک را تجربه کند.  

حساسیت به خرج می دادیم که بیمارستانِ مورد نظر باید این طور باشد و آن طور نباشد؛ اما وقتی بعد از تمام پرس و جوها به این نتیجه رسیدیم که «گشتم نبود نگرد نیست…» در نهایت به ویژگی بهداشتی بودنش قانع شدیم؛ طوری که اگر بیمارستانی  دارای این ویژگی مهم و حیاتی بود انگار دارای تمام ویژگی های دیگر هم بود.

مادربزرگم اما با من هم عقیده نبود مرا می نشاند کنار خودش دست روی زانویم می گذاشت و خاطره می گفت بلکه در سنگ اثر کند…

برایم از روزهایی می گفت که جنگ وادارشان کرده بود خانه ها را در ساکی خلاصه کنند و تن به آوارگی بدهند. می گفت آن روزها بندر پر بود از زن و بچه و مردمی خسته… مادربزرگ دست تنها بچه ها را به زحمت سوار لنج کرده بود تا از اروندکنار به ماهشهر پناه ببرند. شاید به خاطر شرایط جوی یا دلایلی که مادربزرگم یادش نبود در نیمه راه لنج از مسیر منحرف شد و تا نزدیکی های مرز عراق پیشروی کرد که بمباران به سمت لنج شروع شد. می گفت غلغله بود و بمباران و ازدحام جمعیت در لنجی کوچک اما خبری از دلهره نبود.

میان همان بمباران و غلغله ها، به یک باره زنی را درد زایمان می گیرد… تصور برگشت محال بود و پیشروی سریعتر آن لنج چوبی خسته محال تر…  ناخدا و ملوان ها تنها به فکر نجات لنج از بمباران ها و موج ها ی حاصل از آن بودند. میان هول ولع مرگ برای بلعیدن امیدها زن ها باید هنرمندانه به فکر تولد زندگی ها می بودند.

مادربزرگ آستین بالا زد. قسمت پایینی لنج را از مردها و پسرها و… خالی کرد و کمی بعد صدای دلنشین زندگی از نمناک ترین و تاریک ترین قسمت لنج بلند شد تا به هیبت بمب های مرگ ریشخند بزند. مردم جشن نامگذاری بچه را همان جا با صلوات و هلهله گرفتند. همه حق انتخاب اسم این پسرک پرماجرا را به مادربزرگم دادند؛ مادربزرگ هم نامش را جهاد گذاشت و بعد از پیاده شدن از لنج از آنها بی خبر ماند.

خلاصه اینکه نمیدانم چقدر از این وسواس بهداشت صحیح است و چقدرش دست و پاگیر و اشتباهی؛ اما به یقین می دانم هرچه متعادل تر باشیم برای شرایط سخت و بحرانی آماده تر خواهیم بود و عملکرد بهتری خواهیم داشت.

پ.نوشت1:اینکه نوشم «لنج غلغله بود اما خبری از دلهره نبود» به این دلیل است که خیلی از مردم تا جایی که می شد ماند، ماندند. به همین خاطر آشنایان ما به اتفاق گفتند خیلی از مسائل هولناک جنگ و بمباران ها عادی شده بود. طوری که بچه ها با وجود صدای شلیک ها و مسلسل ها به راحتی در نخلستان بازی می کردند.

پ.نوشت2: یکی از آرزوهای مادربزرگم چاپ خاطراتش بود. اما او گنجینه ای از خاطرات جنگ را دو سه هفته قبل از تولد باران با خودش برد زیر خروارها خاک و من ماندم و حسرت برآورده کردن آرزویش…

مدتیه تو این مجازآباد بر آزادی خواهی کوروش کبیر تاکید میکنن اونم به خاطر اینکه بعد از فتح بابل مردم رو در انتخاب نوع عقیده آزاد گذاشت… یعنی هرکی هرچی دوست داره بپرسته به کسی ربطی نداره. 

یعنی آزادی رو اینجوری معنی کرد: هرکس هرکاری دلش میخواد انجام بده. 

خب طبیعتا از نظر غرب کوروش کبیر یک آزادی خواه تمام عیاره اما قرآن اینو نمیگه… چون ابراهیم خلیل در قرآن نسبت به قاعده ی هر کی هرچی دوست داه بپرسته واکنش نشون داد و تبر برداشت و بت ها رو شکست.

چرا؟؟؟

چون می گفت درگیر شدن انسان با چیزهایی که مبنای عقلی نداره عقیده نیست یک زنجیره که انسانیت انسان رو به بند می کشه. تو داستان حضرت ابراهیم مردم ذهنشون زنجیر شده بود به عادتی که از پدارنشون براشون مونده بود عادت عبادت بت ها. 

آزادی در این معنا اینه که تمام زنجیر ها (مثل تعصب های بی جا مثل عادت ها مثل خرافات و…) از ذهن انسان برداشته بشه تا بتونه هر چیز رو با منطق و استدلال بپذیره یا رد کنه. 

درواقع آزادی یعنی انسان رها باشد از هرچیزی که او را به بند می کشد و انسانیتش را از بین می برد. (که آزادی اندیشه یکی از مصادیق انسانیته.) خودتون قضاوت کنید کدوم دیدگاه درسته.
پ.نوشت1: به هیچ وجه قصدم رد یا تایید کوروش نیست فقط دو دیدگاه درمورد آزادی رو همون طور که شهید مطهری توضیح دادن باهم مقایسه کردم

پ. نوشت2: چیزی که نوشتم خلاصه ای ست از ص۱۰۳و ۱۰۴ کتاب پیرامون انقلاب اسلامی شهید مطهری.

مراقبه یعنی…
فرمان دست خودت باشد و مدام خودت را از کج شدن فرمان بترسانی تا مبادا پشت فرمان خوابت ببرد… .

چون تو می دانی… افتادن پلک هایت همانا و قاپیدن فرمان به دست شیطان همانا

تو می دانی او مقصدی جز دره ها و پرتگاه ها نمی شناسد…

پلک روی هم مگذار
و فرمان به او نسپار…

پ.نوشت: متن بالا بداهه ای ست متاثر از بیان حضرت آقا:

قرآن به آن نسلی که مےخواست با دست قدرتمند خود، تاریخ را ورق بزند، فرمود:
«قوا انفسکم»،«علیکم انفسکم»
خودتان را مراقبت کنید،
به خودتان بپردازید و نفس خودتان را اصلاح و تزکیه کنید؛
«قد افلح من زکّیها»

نوشته بود اندازه ی دو فندق…

من هم که بی حوصله سریع بدون آن که فکر کنم اصلا مگر می شود یک فندق را یکجا قورت داد؟ با دو انگشت اشاره و شست کمی از داروها را برداشتم و گردشان کردم درست اندازه ی یک فندق

اولی را خوردم و کمی آب هم رویش

ولی مگر پایین می رفت ؟!…

گیرکرد وسط گلویم فندق دومی را هم گرد کردم و عملیات بالا را بی توجه به تقلای گلویی که سعی داشت فندق اول را به بیرون پرتاب کند تکرار کردم

یک لحظه شيطان وسوسه كرد که انصافا خوردن قرص های شیمیایی اصلا این مکافات ها را ندارد.

عقل هم به مقابله آمد و بعد از كلي استدلال با مثالي شيطان را كله پا كرد كه : داروهاي شيميايي مثل یک تعمیرکار ناشی ظاهرا بي دردسر و با سرعت درمان میکنند و وقتي تو لب به ستايش گشودي که آفرين چقدر خوب کارش را بلد است این پنجه طلا تازه می فهمی که سیم پیچت را کلا نابود کرده و وضعت وخیم است و ديگر کاری از دست این معجزه های ریز و رنگ رنگی عصر مدرن برنمي آيد و بايد راهی منزل شوي و در نهایت آرامش و فراغ بال آخرین روزهای عمرت را به انتظار دیده بوسی با ملک الموت مگس بپرانی.

ماهم تشكر ويژه كرديم از استدلال قوي و مخصوصا مثال كوبنده و رحيمانه ي عقل! فعلا که هنوز هردو فندق این داروهای برخاسته از دامان طبیعت گیر کرده اند وسط گلویم و گویا قصد پایین رفتن و احیانا هضم شدن و شروع عملیات ویژه ی درمان را ندارند…

ولی فارغ از شوخی….

                    حکایت همان حکایت رنج است!

تا در دنیایی بنا نیست دنیا به ساز تو برقصد؛ هرجا رقصید در پسش طوری کله پایت میکند که نتوانی بلند شوی. راحتی طب مدرن هم همین مدلی ست… یک نوع  راحتی که در پسش برخاستنی نیست.

پ.نوشت: حکایت عجیبی ست حکایت دنیا ذره ذره اش تابع این قانون رنج است

حالا کسی که خود را به رنج و سختی عادت ندهد یک روز رفاه و راحتی هلاکش میکند.