چهل سالگی انقلاب فاطمی یعنی بلوغ فاطمی وار زنان یک جامعه.

زنانی که از ندای برخواسته از خمین، بوی انا القائم کنار کعبه را حس کردند و به بهای داغ بر دل نشاندن، افتخار پشت علی تا ظهور مهدی ایستادن را از آن خود کردند.

چهل سالگی انقلاب یعنی هیچ مادری پسرش را از صف مسلم بیرون نکشید… 

نوشته بود اندازه ی دو فندق…

من هم که بی حوصله سریع بدون آن که فکر کنم اصلا مگر می شود یک فندق را یکجا قورت داد؟ با دو انگشت اشاره و شست کمی از داروها را برداشتم و گردشان کردم درست اندازه ی یک فندق

اولی را خوردم و کمی آب هم رویش

ولی مگر پایین می رفت ؟!…

گیرکرد وسط گلویم فندق دومی را هم گرد کردم و عملیات بالا را بی توجه به تقلای گلویی که سعی داشت فندق اول را به بیرون پرتاب کند تکرار کردم

یک لحظه شيطان وسوسه كرد که انصافا خوردن قرص های شیمیایی اصلا این مکافات ها را ندارد.

عقل هم به مقابله آمد و بعد از كلي استدلال با مثالي شيطان را كله پا كرد كه : داروهاي شيميايي مثل یک تعمیرکار ناشی ظاهرا بي دردسر و با سرعت درمان میکنند و وقتي تو لب به ستايش گشودي که آفرين چقدر خوب کارش را بلد است این پنجه طلا تازه می فهمی که سیم پیچت را کلا نابود کرده و وضعت وخیم است و ديگر کاری از دست این معجزه های ریز و رنگ رنگی عصر مدرن برنمي آيد و بايد راهی منزل شوي و در نهایت آرامش و فراغ بال آخرین روزهای عمرت را به انتظار دیده بوسی با ملک الموت مگس بپرانی.

ماهم تشكر ويژه كرديم از استدلال قوي و مخصوصا مثال كوبنده و رحيمانه ي عقل! فعلا که هنوز هردو فندق این داروهای برخاسته از دامان طبیعت گیر کرده اند وسط گلویم و گویا قصد پایین رفتن و احیانا هضم شدن و شروع عملیات ویژه ی درمان را ندارند…

ولی فارغ از شوخی….

                    حکایت همان حکایت رنج است!

تا در دنیایی بنا نیست دنیا به ساز تو برقصد؛ هرجا رقصید در پسش طوری کله پایت میکند که نتوانی بلند شوی. راحتی طب مدرن هم همین مدلی ست… یک نوع  راحتی که در پسش برخاستنی نیست.

پ.نوشت: حکایت عجیبی ست حکایت دنیا ذره ذره اش تابع این قانون رنج است

حالا کسی که خود را به رنج و سختی عادت ندهد یک روز رفاه و راحتی هلاکش میکند. 

باران بی وقفه می بارید و قطراتش با ظریف ترین صدای ممکن به شیشه میخوردند.

بی هیچ نظمی بر شیشه ردی از خود به جا می گذاشتند و بعد جاذبه ی زمین سُرِشان می داد به سمت پایین. این وسط آسمان با رعد وبرق های پی در پی عکاس این طراحی نامنظم باران بود.

زمستان انگار با تمام سرمای تنش آمده بود وسط خانه ام روی موکت ها دراز کشیده بود. برق هم خیال آمدن نداشت ما را به امید نور ضعیف چراغ قوه، میان تاریکی خانه، رها کرده بود. 

سر گرداندَم… هنوز در به در دنبال اسباب بازی هایش می گشت؛ از این اتاق به آن اتاق، از این گوشه ی کم نور تا آن گوشه ی تاریک تر…

فقط همین موجود کوچک میتواند حتی در بدترین و بهترین شرایط باز هم درگیر خودش باشد و خودش…

خیلی طول نکشید که با کلافگی صدای استیصالش را به گوشم رساند لبخندی روی لبانم دوید.

همین چند روز پیش بود استادم روی صندلی جابه جا شد و در جواب نگرانی هایم با طمانینه گفت:

   «تو الان برای او یک ربّ کوچکی که به گمان خودش، رزقش را از تو می گیرد. هرجا گره افتد به کارش، به گره گشایی دست های تو امید می بندد و با گریه سراغ از تو می گیرد …

می روم سمتش تا غرق در تاریکی های اتاق، در پی گمشده اش بگردم؛

تمام فکرم اما کنار پنجره، درگیر ربِّ رزاقی ست که با طراحی چرخه ی منظم آب و هوا و خاک،

بی نظمیِ بی نظیرِ قطراتِ باران را می آفریند تا در یک زمان گره از کام چندین تشنگی باز کند.

کشاورز بود؛

ولی در دو بعد می کاشت… .

می دانی یعنی چه؟

بگذار روشن تر بگویم.

به خانه که می رسید، نگاهم به دستانش بود؛

منتظر خوراکی نبودم

                          خودش هم می دانست.

فقط عاشق کتاب هایی بودم که نرسیده، پیش رویم می گرفت. گاه با عنوان هدیه و گاه بی هیچ عنوانی.

کتاب های قصه می خرید و به کتاب علمی تشویقم می کرد.

کتاب های قصه می خرید با تصویر هایی جذاب. و من ساعت ها درگیر کتاب میشدم.

خوب یادم هست، یک بار یکی  از کتاب ها را آنقدر خواندم و رنگ های تصاویرش را واکاوی کردم که خودم هم خسته شدم؛ ولی یک درصد هم اشتیاقم نسبت به خواندن مجددش کم نشد و باز هم خواندمش شاید 50 بار یا بیشتر نمیدانم… .

وقتی سن و سالم یاری نمی داد، خودش برایم میخواند. وقتی هم که الفبا را از بر شدم، یک دور خودم میخواندم و بعد اصرار میکردم دوباره خودش بخواند… .

حالا ولی خودم انتخاب میکنم چه بخوانم و تمامش را هم به تنهایی -بی یاری صدای او-  می خوانم.

(بزرگ شدن هم دردسرهای این مدلی دارد دیگر…)

هنوز هم کشاورز است.

کشاورزی که آن روزها

با عرق جبین و پینه ی دست نخل می کاشت

و

با خون جگر عشق به دانستن را میان دلم.

پدرم را می گویم…

کشاورزی که در دو بعد می کاشت…

آهسته آهسته برگشتند

 سبک تر و حیران تر 

کربلا رفته ها را میگویم و  کوله بارشان را

یکی دل میان سینه اش را جاگذاشته بود

یکی کوله ی بر دوشش را 

و یکی کفش های پایش را 

تجربه کرده ها میگفتند چیزی اگر آنجا جا بگذاری و برگردی، دوباره طلبیده میشوی و… دوباره ساک می بندی و دوباره دل می کنی و دوباره تا عشق بی خیال کفش جا مانده پا برهنه می روی!

تو فقط میدانی بعد از شنیدن روایت این تجربه ها چه نقشه ای کشیده ام برای سال بعد …

اربعین سال بعد بازهم اگر ساک بستن قسمتم نشد تا لب مرز پاهایم را خواهم کشاند و بعد کفش هایم را به کسی خواهم سپرد تا با خودش ببرد به نجف و جا بگذارد و به انتظار خواهم نشست؛ خدارا چه دیدی شاید نوبت به پاهای برهنه ی من هم  رسید و توانستم تجربه ی تجربه کرده ها را تجربه کنم.

کاری هم ندارم به عقل که هیچ وقت رابطه ی خاص بعضی چیزها با منطقش جور درنمی آید؛

مثل همین رابطه ی کفش های جامانده با تضمین زیارت اربعین سال بعد!

راستش هیچ چیز به قدر عشق نمی تواند معادله های سفت و سخت عقل را به هم بریزد!

در راه عشق اول حیران عالم عقل است.

این را هم تجربه میگوید… :)