دارم فکر میکنم… به خودم!

یک طلبه

که از وقتی پا به دبستان گذاشت نگاهش به عکس لبخند امام در اول کتاب بخوانیم افتاد و

از وقتی الفبا یاد گرفت فهمید زیر عکس نوشته اند امید امام به دبستانی هاست.

یک دهه هفتادی

که در کودکی اش جایی به نقل از امام خوانده بود سربازان امام در گهواره اند و

آن موقع با خودش فکر کرده بود و حساب و کتاب که یعنی من هم…؟!

دارم فکر می کنم به واژه ی “جوانان عزیزم” که دیگر حساب و کتاب نمی خواهد… مخاطب مشخص است و تکلیف هم…

کار از اشاره گذشته یعنی هر کس، هر جا، با هرچیز که می تواند و لازم می داند، وارد شود؛

که آینده منتظر ورود همان دبستانی های قد کشیده اند؛ همان سربازانی که روزگاری در گهواره بودند.

آینده منتظر ورود نسلی ست امیدوار و انقلابی که فرمان آتش به اختیار را به قصد اطاعت شنیده است.